Eerste indruk
Door: Emma den Ouden
Blijf op de hoogte en volg Emma
05 Februari 2014 | Roemenië, Braşov
Lieve allemaal,
Allereest wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor alle lieve berichten die ik heb ontvangen. Helaas heb ik ze niet allemaal goed kunnen beantwoorden, aangezien ik de meeste via whatsapp heb ontvangen en ik geen Wi-Fi heb. Sinds gisteren heb ik wel een stick met internet, zodat ik nu 'thuis' wel internet heb (gelukkig!).
Nu dus een verslag van mijn nog korte tijd hier! Na een best heftig afscheid op Schiphol, want wat was het raar dat je iedereen ineens zo lang niet meer ziet en dat je nu bovendien alles alleen moet doen, verliep mijn vlucht naar Boekarest erg soepel. Ook zag ik op het vliegveld van Boekarest al snel degene van Projects Abroad staan die mij naar Brasov zou rijden, en in 2,5 uur waren we daar dan ook. Het was echt een prachtige route! Want naarmate we Brasov meer en meer naderde brak de zon door en volgden de schitterende bergen die bedekt waren met sneeuw. We reden de stad in en al snel waren we bij het huis en ontmoette ik mijn Host mama Elisabeta! Een hele lieve vrouw die alles regelt! Maar haar huis was wel een beetje wennen. Je moet je namelijk het volgende voorstellen: je bent in een gang en daar zijn een aantal deuren. Een van die deuren is van de voordeur en de andere 3 deuren bestaan uit 2 voordeuren van buren en onze badkamer. Maar goed, je gaat door de voordeur en daar is een hele kleine keuken met een klein tafeltje en vier krukken, dan staat er nog een bed/bank en een dressoir met een tv. Daar slaapt Elisabeta en leeft ze eigenlijk ongeveer. Er is in die slaapkamer/keuken/woonkamer nog een schuifdeur en daar is een slaapkamer voor 2 vrijwilligers. En die is 2x zo groot als de kamer Elisabeta in leeft, dat vind ik wel erg lastig! Ook al is alles heel anders dan wij allemaal gewend zijn, gelukkig is alles erg schoon en is ze erg aardig (“Joe ar mei favorit!”, “Don’t worrie honnie!”).
De eerste twee dagen hier waren erg wennen. Voornamelijk omdat ik niet voorgesteld was aan anderen, zoals ze mij eigenlijk beloofd hadden, en ik dus de hele tijd alleen op mijn kamer zat. Elisabeta en ik hebben wel een klein rondje door de stad gemaakt, maar dat was ook alles. Bovendien viel het missen mij erg tegen een aangezien ik geen enkele afleiding had werd het ook niet minder…
Op maandag en dinsdag heb ik samen met iemand van Projects Abroad zowel de stad verkend (ze heeft belangrijke dingen laten zien, zoals het kantoor en het belangrijke openbaar vervoer) en zijn we naar mijn werk gereisd en hebben we daar een rondleiding gehad. Bovendien heb ik dinsdag de andere vrijwilligers ontmoet en van een van hen een drama-‘workshop’ gevolgd. Helaas waren het erg weinig vrijwilligers en gaan ze allemaal binnen 2 weken weg.. Dus dat is wel erg jammer.
Vandaag ben ik voor het eerst alleen naar mijn werk gegaan (dit is overigens ook een belevenis op zich: met -8 eerst naar de bus lopen, dan in een oude bus die overvol is naar een busstation, vervolgens in een overvol minibusje, en uiteindelijk nog door het arme en vervallen Codlea lopen naar mijn werk!). Ik ben hier in Roemenië voor een business project, en is gericht op een organisatie die voor gehandicapten in de omgeving van Codlea zorgt. Om mee te maken hoe het is in de organisatie heb ik vandaag voor de eerste dag met iedereen meegedraaid en heb ik van 9 tot 5 voor gehandicapte kinderen en volwassenen gezorgd en verschillende activiteiten gedaan. Het was fijn om mee te maken hoe alles werkt en hoe goed en liefdevol de meiden voor iedereen zorgt. Bovendien heb ik veel plezier gehad, maar was het af en toe ook heel zwaar en erg lastig omdat ik echt helemaal geen Roemeens spreek! Je wilt natuurlijk met iedereen mee praten, lachen en zingen, en misschien ook wel iemand eens zeggen dat iets niet mag, maar dat kan dus helaas niet. Morgen zal ik weer meedraaien en daarna zal ik kijken welke vervolgstappen ik ga nemen. Bovendien is vanaf volgende week dinsdag Emma weer in de organisatie, een Nederlandse vrouw (hoe toevallig!) die in Roemenië woont en het grootste gedeelte van de administratie et cetera doet. Dus dan zal ik meer met het Business gedeelte bezig houden.
Mijn algemene indruk van Roemenië is tot nu toe een beetje wisselend. De stad is mooi, maar eigenlijk niet zo gigantisch prachtig als ik had verwacht. Dit kan overigens ook te maken hebben met het weer, want door de kou leeft de stad niet zo erg en zijn alle straten, stoepen en pleinen erg vies van alle modder, sneeuwhopen en zout. De kou vind ik overigens helemaal geen probleem, terwijl alle Roemenen hier constant over zeuren! Erg grappig en opvallend. Ik ben overigens ook nog geen enkele Roemeen gevonden die van de winter houdt! Wel is het voor mij echt erg moeilijk om te ademen hier. Dat klinkt misschien heel erg raar, maar als ik in Nederland ben heb ik altijd al moeite met ademen als het heel koud is, maar aangezien we hier heel hoog zitten en het heel erg koud is heb ik hier veel last van. Daarnaast zijn de Roemenen erg aardig tegen mij, maar alleen als ze Engels spreken. Want als ik namelijk probeer om iemand iets te vragen, en die helemaal geen Engels spreekt, worden ze erg bitchy en chagerijnig op de een of andere manier (terwijl ik echt geen rare dingen zeg en ook echt niet boos kijk!) en is het einde verhaal.
Zoals uit mijn verslag misschien wel duidelijk wordt is dat ik nog echt mijn plek moet vinden hier. Het is wel erg fijn dat de mensen waar ik het meest op aangewezen ben (van mijn werk en Elisabeta) allemaal erg vriendelijk zijn. Ik ga komend weekend foto’s maken van de stad en misschien nog het kasteel van dracula bezoeken! Over een week zal ik hopelijk weer een blog posten, dus ik hou jullie op de hoogte.
Liefs, en nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve support,
Emma
Allereest wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor alle lieve berichten die ik heb ontvangen. Helaas heb ik ze niet allemaal goed kunnen beantwoorden, aangezien ik de meeste via whatsapp heb ontvangen en ik geen Wi-Fi heb. Sinds gisteren heb ik wel een stick met internet, zodat ik nu 'thuis' wel internet heb (gelukkig!).
Nu dus een verslag van mijn nog korte tijd hier! Na een best heftig afscheid op Schiphol, want wat was het raar dat je iedereen ineens zo lang niet meer ziet en dat je nu bovendien alles alleen moet doen, verliep mijn vlucht naar Boekarest erg soepel. Ook zag ik op het vliegveld van Boekarest al snel degene van Projects Abroad staan die mij naar Brasov zou rijden, en in 2,5 uur waren we daar dan ook. Het was echt een prachtige route! Want naarmate we Brasov meer en meer naderde brak de zon door en volgden de schitterende bergen die bedekt waren met sneeuw. We reden de stad in en al snel waren we bij het huis en ontmoette ik mijn Host mama Elisabeta! Een hele lieve vrouw die alles regelt! Maar haar huis was wel een beetje wennen. Je moet je namelijk het volgende voorstellen: je bent in een gang en daar zijn een aantal deuren. Een van die deuren is van de voordeur en de andere 3 deuren bestaan uit 2 voordeuren van buren en onze badkamer. Maar goed, je gaat door de voordeur en daar is een hele kleine keuken met een klein tafeltje en vier krukken, dan staat er nog een bed/bank en een dressoir met een tv. Daar slaapt Elisabeta en leeft ze eigenlijk ongeveer. Er is in die slaapkamer/keuken/woonkamer nog een schuifdeur en daar is een slaapkamer voor 2 vrijwilligers. En die is 2x zo groot als de kamer Elisabeta in leeft, dat vind ik wel erg lastig! Ook al is alles heel anders dan wij allemaal gewend zijn, gelukkig is alles erg schoon en is ze erg aardig (“Joe ar mei favorit!”, “Don’t worrie honnie!”).
De eerste twee dagen hier waren erg wennen. Voornamelijk omdat ik niet voorgesteld was aan anderen, zoals ze mij eigenlijk beloofd hadden, en ik dus de hele tijd alleen op mijn kamer zat. Elisabeta en ik hebben wel een klein rondje door de stad gemaakt, maar dat was ook alles. Bovendien viel het missen mij erg tegen een aangezien ik geen enkele afleiding had werd het ook niet minder…
Op maandag en dinsdag heb ik samen met iemand van Projects Abroad zowel de stad verkend (ze heeft belangrijke dingen laten zien, zoals het kantoor en het belangrijke openbaar vervoer) en zijn we naar mijn werk gereisd en hebben we daar een rondleiding gehad. Bovendien heb ik dinsdag de andere vrijwilligers ontmoet en van een van hen een drama-‘workshop’ gevolgd. Helaas waren het erg weinig vrijwilligers en gaan ze allemaal binnen 2 weken weg.. Dus dat is wel erg jammer.
Vandaag ben ik voor het eerst alleen naar mijn werk gegaan (dit is overigens ook een belevenis op zich: met -8 eerst naar de bus lopen, dan in een oude bus die overvol is naar een busstation, vervolgens in een overvol minibusje, en uiteindelijk nog door het arme en vervallen Codlea lopen naar mijn werk!). Ik ben hier in Roemenië voor een business project, en is gericht op een organisatie die voor gehandicapten in de omgeving van Codlea zorgt. Om mee te maken hoe het is in de organisatie heb ik vandaag voor de eerste dag met iedereen meegedraaid en heb ik van 9 tot 5 voor gehandicapte kinderen en volwassenen gezorgd en verschillende activiteiten gedaan. Het was fijn om mee te maken hoe alles werkt en hoe goed en liefdevol de meiden voor iedereen zorgt. Bovendien heb ik veel plezier gehad, maar was het af en toe ook heel zwaar en erg lastig omdat ik echt helemaal geen Roemeens spreek! Je wilt natuurlijk met iedereen mee praten, lachen en zingen, en misschien ook wel iemand eens zeggen dat iets niet mag, maar dat kan dus helaas niet. Morgen zal ik weer meedraaien en daarna zal ik kijken welke vervolgstappen ik ga nemen. Bovendien is vanaf volgende week dinsdag Emma weer in de organisatie, een Nederlandse vrouw (hoe toevallig!) die in Roemenië woont en het grootste gedeelte van de administratie et cetera doet. Dus dan zal ik meer met het Business gedeelte bezig houden.
Mijn algemene indruk van Roemenië is tot nu toe een beetje wisselend. De stad is mooi, maar eigenlijk niet zo gigantisch prachtig als ik had verwacht. Dit kan overigens ook te maken hebben met het weer, want door de kou leeft de stad niet zo erg en zijn alle straten, stoepen en pleinen erg vies van alle modder, sneeuwhopen en zout. De kou vind ik overigens helemaal geen probleem, terwijl alle Roemenen hier constant over zeuren! Erg grappig en opvallend. Ik ben overigens ook nog geen enkele Roemeen gevonden die van de winter houdt! Wel is het voor mij echt erg moeilijk om te ademen hier. Dat klinkt misschien heel erg raar, maar als ik in Nederland ben heb ik altijd al moeite met ademen als het heel koud is, maar aangezien we hier heel hoog zitten en het heel erg koud is heb ik hier veel last van. Daarnaast zijn de Roemenen erg aardig tegen mij, maar alleen als ze Engels spreken. Want als ik namelijk probeer om iemand iets te vragen, en die helemaal geen Engels spreekt, worden ze erg bitchy en chagerijnig op de een of andere manier (terwijl ik echt geen rare dingen zeg en ook echt niet boos kijk!) en is het einde verhaal.
Zoals uit mijn verslag misschien wel duidelijk wordt is dat ik nog echt mijn plek moet vinden hier. Het is wel erg fijn dat de mensen waar ik het meest op aangewezen ben (van mijn werk en Elisabeta) allemaal erg vriendelijk zijn. Ik ga komend weekend foto’s maken van de stad en misschien nog het kasteel van dracula bezoeken! Over een week zal ik hopelijk weer een blog posten, dus ik hou jullie op de hoogte.
Liefs, en nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve support,
Emma
-
05 Februari 2014 - 19:59
Juul:
Leuk en fijn om een update te lezen! hopelijk heb je er snel je draai wat meer gevonden!
Liefs X -
05 Februari 2014 - 19:59
Juul:
Leuk en fijn om een update te lezen! hopelijk heb je er snel je draai wat meer gevonden!
Liefs X -
05 Februari 2014 - 20:27
Lotte-Lene:
Ben super trots op je zus!!! Mooi verslag. -
05 Februari 2014 - 21:24
Fenna:
Leuk om van je te lezen Em! Ik kan me voorstellen dat het erg wennen is daar, fijn dat er straks ook een Nederlandse vrouw komt. Ben ook benieuwd naar foto's, blijf je volgen natuurlijk. X -
05 Februari 2014 - 21:58
Leontien:
Net zoals je zus ben ik super trots op je, lieve nicht!! Dikke kus -
05 Februari 2014 - 22:36
Stefan:
Hee Emma,
leuk wat van je te horen! Ik hoop dat je snel je draai vindt en dat je veel plezier zult beleven daar met het vrijwilligerswerk. Ga vooral ook lekker het land ontdekken en geniet lekker daar. Het weer zal vast ook alleen maar beter worden, dus dat zal ook niet slecht zijn. Ik zal je blog in de gaten houden ;). Ben benieuwd naar de foto's!
Groeten! -
06 Februari 2014 - 08:11
Marjola:
Hoi lieve Em, wat leuk om zo snel al iets van je te lezen! Dat eerste weekje viel dus nog helemaal niet zo mee, maar dat kan ook haast niet anders. Het is natuurlijk een hele omschakeling van het vertrouwde Nederland naar een wildvreemde omgeving. En het is uiteraard nog moeiijker als je niet kunt communiceren.
Als volgende week de Nederlandse Emma er is zal het allemaal best een stukje makkelijker gaan.
Veel liefs!! -
06 Februari 2014 - 18:19
Emma:
Lieve allemaal, wat een lieve reacties, dat doet me goed! Ik zal jullie adviezen opvolgen en hopelijk kan ik zodoende over een week een enorm positief verslag schrijven. Veel liefs! -
07 Februari 2014 - 20:20
Renee Van De Kamp:
Je bent wel in een heel andere wereld terecht gekomen. Natuurlijk kost het tijd om te acclimatiseren, en niet kunnen communiceren maakt het er niet makkelijker op. Gelukkig kan je maandag weer lekker met iemand in je eigen taal praten. We denken aan je lieve Emma, zo knap van je dat je je inzet om daar de mensen te helpen!!! Dikke kus van Frank en Renee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
